BYEN BYEN BABYEN

«Linjeføringa til Wintervold er særeigen og fin, det er som om linene tilsynelatande har noko vilkårleg og springande over seg. Slik flimrar dei, men samstundes inkorporerer og speglar dei fleire perspektiv. Ei line kan til dømes verte omgjeven av to andre, der lina både avsluttar ein periode og startar ein heilt ny. Slik inngår same line i to skilde krinslaup.
Ei rekkje motiv vender attende og vert varierte i diktboka. Ein finn mangfelte referansar til himmelretningar og til instrument som peilar posisjonar. Og det finst nesten alltid vêr i dikta, som minner ein om utanverdas eksistens. Dei fjerne krinslaupa er menneskebarnet heilt avhengig av, ja, i tillegg til den nære foreldreomsorga.»